ΕΙΧΕ ΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ ΣΟΥ...

Μου φτανε το ρούχο σου,
που 'χε τη μυρωδιά σου.
Να κράταγα στα χέρια μου,
να ένιωθα κοντά σου.

Άφηνα τα αποτσίγαρα
μες στη σταχτοθήκη.
Να φαίνεται λιγότερη,
η απουσία σου απ' το σπίτι.

Πως γίνεται η απόσταση
να μη σε αλλοιώνει,
σε κάθε μου απόφαση
σε σένα να γαντζώνει.

ΟΤΑΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΣΟΥ...

Γείρε το κεφάλι σου
στο στήθος μου.
Να χαϊδέψω τα μαλλιά σου,
ν'ακούσεις της καρδιάς
τους χτύπους μου.
Να βλέπω τη ματιά σου...

Σαν πουλί στα χέρια μου
θέλω να σε κρατήσω,
αν νιώσεις πως φυλακίζεσαι,
τότε θα σ΄αφήσω...

Έλα να κουρνιάσεις,
στης ζεστασιάς μου
τη φωλιά.
Μέχρι τη μέρα
που θ΄ανοίξεις τα φτερά...