ΖΗΤΗΣΑ...

Πέταξες λίγα ψίχουλα
ζωή μου να χορτάσω.
Με τη χαρά μου δαγκωμένη,
τις λύπες να περάσω...

Μου δωσες παπούτσια.
Που ήταν τρυπημένα,
και πάταγα στις πέτρες.
Με πόδια ματωμένα...

Ζήτησα νερό,
τα χείλη μου να βρέξω.
Μου δωσες σταγόνες,
τη δίψα ν' αντέξω.

Ζήτησα αγάπη.
Η καρδιά να νιώσει,
μου πες είσαι απόπαιδο.
Η μοίρα έχει τελειώσει...

Ο ΠΟΝΟΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ...

Ένα συννεφιασμένο δειλινό,
περπάταγα στο δρόμο.
Έσκιζα σημειώματα,
τα παιρνε ο αέρας.
Σχημάτιζαν τρελό χορό,
άντεξα κι όμως μπορώ...

Ψιχάλιζε θαρρώ.
Το νιωθα στο πρόσωπο,
γινόταν ένα με το δάκρυ.
Το βάρος στην ψυχή,
το χθες περνά στην άκρη...

Ο πόνος εμπειρία,
γινόμαστε καλύτεροι,
δοκιμασία αντοχής.
Ένα ωραίο αύριο που ποθείς...

ΜΑΝΑ ΜΟΥ...

Σήμερα που γιορτάζεις,
Χρόνια Πολλά θα πούνε.
Γιορτή της μάνας.
Άλλοι θα κλάψουν,
άλλοι θα χαρούνε.

Η νοσταλγία ένα με το δάκρυ,
οι αναμνήσεις που δε σβήνουν.
Μάνα μου...
Τα λόγια, η μορφή σου,
μες στην καρδιά θα μείνουν.

Εγώ όμως που δε σ' έχω,
νιώθω, από ψηλά,
να με προστατεύεις.
Η αγάπη σου, μιλά...

ΜΟΝΑΔΙΚΗ...

Η γαλήνη της ψυχής είναι μοναδική.
Λουλούδι που δεν έχει μόνο ομορφιά,
αλλά και μυρωδιά. 
Σαν την αγάπη, 
Λίγοι ξέρουν να αγαπούν.
Να προσέχουν, να εκτιμούν.

Εσύ δεν έχεις μάθει,
λουλούδια να προσέχεις.
Μόνο τσουκνίδες που σε πονάνε,
σε τυραννάνε,
πίσω τους τρέχεις.

Αυτό σ' αξίζει.
Ό,τι ωραίο καταστρέφεις.
Ό,τι αφύσικο έχεις.
Καλή σου τύχη παράξενη ψυχή...
Δεν έχεις βρει το δρόμο σου,
είσαι στην αρχή.

Η ΣΤΡΟΦΗ...

Με έσπασες σαν γυαλί.
Με πέταξες στην άκρη.
Πόνεσα, μάτωσα, μα άντεξα.
Τα κομμάτια μάζεψα,
στέγνωσα το δάκρυ.

Κι αν τα κολλήσω,
τα σημάδια της ψυχής,
να μη μπορώ να σβήσω...
Μα στης ζωής μου τη στροφή,
σε συναντήσω, ο πόνος γίνει οργή,
δε θα σε μισήσω...

Γιατί έχω μάθει ν' αγαπώ,
και να σε συγχωρήσω.
Στο δρόμο σου δε θα βρεθώ,
αλλά θα αδιαφορήσω...