Βίωσε τον πόνο σου,
για να απαλύνει.
Πικρόγλυκη ανάμνηση,
ύστερα θα μείνει...
Όσο ο χρόνος κυλά,
στην απουσία συνηθίζεις.
Φαίνονται όλα μακρινά,
με μάτια κλειστά,
εικόνες αντικρύζεις...
Δάκρυα θα πλημμυρίζουν,
τα μάγουλα σου.
Ένα μεγάλο γιατί...
Γι' αυτό που έχει συμβεί,
αναπάντητα τα ερωτήματα σου...
για να απαλύνει.
Πικρόγλυκη ανάμνηση,
ύστερα θα μείνει...
Όσο ο χρόνος κυλά,
στην απουσία συνηθίζεις.
Φαίνονται όλα μακρινά,
με μάτια κλειστά,
εικόνες αντικρύζεις...
Δάκρυα θα πλημμυρίζουν,
τα μάγουλα σου.
Ένα μεγάλο γιατί...
Γι' αυτό που έχει συμβεί,
αναπάντητα τα ερωτήματα σου...
4 σχόλια:
Ο χρόνος είπαν, δεν ειναι γιατρός, είναι συνήθεια.
Άλλοι συνηθίζουν, άλλοι όχι, αρκεί να μην είναι κακή συνήθεια. Τι κάνεις Τζονάκο; Χάρηκα που με θυμήθηκες!
Είμαι στο τρέξιμο, ειμαι νομίζω καλά, αρκετά ωστε να διατηρώ ενα επίπεδο λογικής και μέσα στο μυαλό μου δεν εχω πραγματικά ξεχάσει αρκετούς, άσχετα αν δεν γράφουμε πια πολύ ή δεν σχολιάζω.
Πότε πότε, προσπαθώ απο τα γραφτά του καθενός,
να μου επιτρέψω μιά διόραση και να "διαβάσω" μέσα απο το εσωτερικό του άλλου, σε ποιά κατάσταση βρισκόταν οταν έγραψε αυτο που διαβάζω.
Μάταιο θα μου πεις,
αλλά βοηθάει και το μυαλό μου να συνεργαστεί με το συναίσθημα και την φαντασία και να δημιουργήσει μικρούς πλανήτες διαδικτυακής φαντασίωσης έτοιμης να μετατραπεί σε πραγματικότητα και να δω τον άλλον ως πραγματικό πρόσωπο με το οποίο συνομιλούμε στην πεζή πραγματικότητα του πραγματικού πλανήτη Γη, μια ωραία μεσημβρία μεταξύ καφέ και φαγητού.
Σαν φίλοι που θα ξαναϊδωθούνε,
όποτε.
Και τυχαία.
Αλλά με πολύ επιθυμία να συνομιλήσουν και να ανταλλάξουν περισσέματα σκέψεων και γνώσης, προβληματισμού και αναζήτησης, όμορφα μεταξύ τους δεμένα και σε μιά ακολουθία ατέρμονη, με υπόσχεση αλλά σαν κούνια στο πάρκο που μόνη της απο τον αέρα κινείται.
Και επειδή αυτο το σχόλιο ειναι μεγαλύτερο απο μιά ανάρτηση ενος Χ μπλόγκερ, μπορούμε να το αναρτήσουμε και να δουμε πόσοι μπορούν και θέλουν να αγγίξουν μερικές άκρες του, ετσι απο περιέργεια,
ή απο απλή διάθεση για κουβέντα
και οτι βγει,
ξέρεις,
δε βγαίνει πάντα συμπέρασμα απο
μια συζήτηση,
μα το κέρδος δεν ειναι αυτό μονάχα,
ειναι που λαδώνουμε τις μηχανούλες του μυαλού μας
για να το'χουμε ζωντανό.
Η κατάσταση της υγείας της μητέρας μου με εχει κάνει να πιστεύω, οτι ζούμε,
όσο λειτουργεί το μυαλό μας.
Μετά,
'μπλογκάρουμε' σε μιαν άλλη διάσταση,
κατανοητή απο ποιός ξέρει
πόσους.
Καλό καλοκαίρι εύχομαι.
Tzonako εύχομαι και σε σένα καλό καλοκαίρι, να μην έχει τίποτα σοβαρό η μητέρα σου, τέτοιες καταστάσεις έχω περάσει και τις περνάω. Μπορεί να αργώ να γράψω αλλά δε σε ξεχνώ, είσαι μοναδικός. Στα συναισθήματα, στη φαντασία, στην ψυχή. Κι έχεις έναν δικό σου τρόπο να τα γράφεις.
Δημοσίευση σχολίου