Με έσπασες σαν γυαλί.
Με πέταξες στην άκρη.
Πόνεσα, μάτωσα, μα άντεξα.
Τα κομμάτια μάζεψα,
στέγνωσα το δάκρυ.
Κι αν τα κολλήσω,
τα σημάδια της ψυχής,
να μη μπορώ να σβήσω...
Μα στης ζωής μου τη στροφή,
σε συναντήσω, ο πόνος γίνει οργή,
δε θα σε μισήσω...
Γιατί έχω μάθει ν' αγαπώ,
και να σε συγχωρήσω.
Στο δρόμο σου δε θα βρεθώ,
αλλά θα αδιαφορήσω...
Με πέταξες στην άκρη.
Πόνεσα, μάτωσα, μα άντεξα.
Τα κομμάτια μάζεψα,
στέγνωσα το δάκρυ.
Κι αν τα κολλήσω,
τα σημάδια της ψυχής,
να μη μπορώ να σβήσω...
Μα στης ζωής μου τη στροφή,
σε συναντήσω, ο πόνος γίνει οργή,
δε θα σε μισήσω...
Γιατί έχω μάθει ν' αγαπώ,
και να σε συγχωρήσω.
Στο δρόμο σου δε θα βρεθώ,
αλλά θα αδιαφορήσω...
2 σχόλια:
Τωρα την άνοιξη, η εποχή βοηθάει σε ...επανασυγκολλήσεις εφ όσον σίγουρα θέλεις να τις κάνεις, θέλεις να θυμάσαι.
Συχνά ειναι καλύτερα να μην ξανακολλάμε κομματάκια.
Ευχές :)
Γειά σου αγαπητέ Τζονάκο! Είχαμε πολύ καιρό να τα πούμε, μας έλειψες. Συμφωνώ με τη γνώμη σου, οι επανασυγκολλήσεις αφήνουν σημάδια. Και να πάψουν να πονάνε σου θυμίζουνε πολλά.
Δημοσίευση σχολίου